İlkay Özbay Akıl: “Depremin olduğu an ben oğlum ve eşim yataklardan fırladık. Oğlumun odasına girdim odanın ortasında ayakta öylece duruyordu. Saskinlikla üçümüz ara koridorda birbirimize sarıldık. 5. kat inemezdik. durur gibi oldu tamam geçti inelim demeye kalmadı tekrardan başladı. Tmm artık her şey bitti öleceğiz diye düşündüm. Sadece birbirimize sarıldık. Beklide bu son sarılisimizdi. Aşağıya indiğimizde herkes panik içinde birerlere kaçışıyordu. şükrettik sağ çektiğimiz için. Ama 10 ilde enkazları ölenleri çıkarılmayı bekleyenleri gördükçe içimi tarifsiz acilar aldı. Ruhumuz acıdı. Kurtulan gençler ve çocuklar eskisi gibi nasıl olurlar ki?derin yaralar aldılar. Deprem oldu bitti derken artçılarla psikolojimiz iyice gitti. Oturduğumuz yerde sallaniyoruz sanıyoruz. deprem mi oldu diye. Acimiz büyük. Kimi evini kaybetti kimi yakını kimi düzenini kaydetti. Geçmiş olsun. Allaha emanet olun. bir daha böyle acılar korkular yaşamamak dileğiyle…” Çok büyük geçmiş olsun…